Przy montażu klimatyzacji należy pamiętać o odpowiednim doborze urządzenia do konkretnego pomieszczenia, a przede wszystkim o prawidłowym zestawieniu stosunku wydajności klimatyzatora do kubatury wnętrza.
Aby dokładnie obliczyć moc chłodniczą urządzenia klimatyzacyjnego, potrzebne będą dane na temat wnętrza, w tym m.in.: powierzchnia pomieszczenia, przybliżona liczba osób, które będą w nim przebywać, liczba podłączonego i działającego sprzętu RTV/AGD. Bardzo ważne jest również położenie względem słońca (od strony północnej, południowej, wschodniej czy zachodniej), wysokość, na jakiej znajduje się pomieszczenie, a także liczba okien oraz moc zainstalowanego oświetlenia we wnętrzu. Przeprowadzenie tak drobiazgowych obliczeń może później zaowocować niższym zużyciem energii, a tym samym niedużymi rachunkami za pobór energii elektrycznej.
1. Miejsce montażu klimatyzatora
Pierwszym krokiem na drodze do montażu klimatyzatora musi być wybór odpowiedniego miejsca instalacji zarówno jednostki wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Decyzja, co do miejsca montażu powinna być dobrze przemyślana, a samo urządzenie nie może przeszkadzać w użytkowaniu pomieszczenia, przy jednoczesnym zapewnieniu w nim odpowiedniej cyrkulacji powietrza. Właściwy montaż klimatyzacji, w tym jej poszczególnych jednostek, odgrywa kluczową rolę dla prawidłowego działania wszystkich układów i elementów systemu. Przy montażu jednostki wewnętrznej należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach:
Jednostka wewnętrzna:
1. W przypadku instalacji jednostki ściennej trzeba zadbać o to, by ściana, na której montowane będzie urządzenie, miała odpowiednią nośność. Należy zwrócić uwagę na konstrukcję i materiał z jakiego została wykonana ściana i w razie konieczności dokonać jej dodatkowego wzmocnienia.
2. Instalowana jednostka nie może znajdować się w pobliżu jakichkolwiek źródeł ciepła i pary wodnej. Ponadto jednostka nie może być wystawiona na bezpośrednie działanie promieniowania słonecznego. Zamontowanie urządzenia wewnętrznego w pobliżu źródeł ciepła może doprowadzić do obniżenia wydajności. Zbyt duża ilość wilgoci zlokalizowana przy jednostce wewnętrznej przyczyni się do zwiększenia udziału ciepła utajonego, przez co wydajność chłodnicza klimatyzatora zostanie spożytkowana głównie na wykroplenie wody z powietrza, zamiast na jego ochłodzenie.
3. Powietrze wydostające się z jednostki wewnętrznej nie powinno być niczym zakłócone podczas rozchodzenia się po całym pomieszczeniu. Nie dostosowanie pomieszczenia do tego wymogu może spowodować niewłaściwy kierunek rozprowadzenia strumienia powietrza, co wywoła wrażenie dyskomfortu, a także może doprowadzić do zawrócenia strumienia powietrza do jednostki i ponowne jego zassanie przez urządzenie.
4. Istotne jest, żeby instalacja odprowadzania kondensatu z jednostki wewnętrznej była wykonana w sposób prawidłowy. Odpływ skroplin, zawsze jeśli to możliwe, należy wykonywać w sposób grawitacyjny.
5. Prawidłowa lokalizacja jednostki na ścianie powinna zapewniać urządzeniu odpowiednią przestrzeń z każdej strony oraz swobodny dostęp do niej. Optymalne odległości dla montażu jednostki wewnętrznej to 10 cm (z lewej i prawej), 20 cm (odległość od sufitu) i 230 cm (wysokość montażu urządzenia).
6. Należy pamiętać o odpowiednim wypoziomowaniu jednostki wewnętrznej przed jej ostatecznym montażem.
Jednostka zewnętrzna:
1. Instalacja jednostki zewnętrznej powinna odbyć się w miejscu łatwo dostępnym zarówno ze względu na sam montaż, jak i późniejszy serwis urządzenia.
2. Należy pamiętać o odpowiednim wypoziomowaniu konstrukcji jednostki zewnętrznej przed jej ostatecznym montażem.
3. Jednostce zewnętrznej należy zostawić wolną przestrzeń z tyłu nie mniejszą niż 10 cm, a przed częścią frontową co najmniej 70 cm.
4. W przypadku montażu systemu klimatyzacji w bloku mieszkalnym należy pamiętać, by zamontowana jednostka zewnętrzna (wydzielające się z niej ciepło oraz hałas) nie była uciążliwa dla wspólnoty mieszkańców.
5. Agregat nie może znajdować się w pobliżu źródeł emisji palnych gazów.
6. W przypadku, gdy jednostka posiada daszek lub ścianki osłaniające, trzeba zadbać o to, by odbiór ciepła nie był ograniczany, a także, by nie następowało zasysanie gorącego powietrza ze skraplacza z powrotem na wymiennik.
2. Prawidłowe wygięcie rurek instalacji freonowej
Pierwszą czynnością, jaką należy wykonać podczas montażu klimatyzacji, to instalacja płyty montażowej, na której umiejscowiona będzie jednostka wewnętrzna. Następnie należy wywiercić otwory na instalację freonową oraz odprowadzenia skroplin. Bardzo ważne jest, by podczas montażu jednostki wewnętrznej rurki instalacji freonowej stosując się do wskazówek zamieszczonych w instrukcji. Po pierwsze, przewody wyginamy do siebie uzyskując położenie przedstawione na rysunku B. Następnie zginamy je pod kątem 90o do położenia zilustrowanego rysunkiem C. Błędem jest uniesienie instalacji do góry, a następnie wygięcie jej do pozycji C. Rurki ulegają wówczas skręceniu, co prowadzi do zablokowania przepływu czynnika chłodniczego. Należy bezwzględnie stosować się do wskazówek zawartych w instrukcji, w przeciwnym wypadku może dojść do trwałego uszkodzenia instalacji freonowej i w efekcie do uszkodzenia urządzenia.
3. Wykonanie połączeń kielichowych
Następnym krokiem podczas montażu klimatyzacji jest wykonanie prawidłowych połączeń kielichowych. Bardzo ważna na tym etapie prac instalacyjnych jest precyzja, ponieważ w miejscach tych połączeń najczęściej dochodzi do nieszczelności.
Połączenia kielichowe powinny być gładkie i zaokrąglone, bez żadnych wewnętrznych pęknięć, o identycznej długości i kącie kielicha. Najczęstszymi usterkami towarzyszącymi wykonywaniu nieprawidłowych połączeń kielichowy jest m.in. ich zniszczona powierzchnia, nierówna grubość czy przygotowanie krzywego kielicha.
Aby zapobiec skręceniu się kielicha w trakcie dokręcania śrubunków, należy zastosować specjalną pastę poślizgową na zewnętrznej powierzchni kielicha. Dodatkowo śrubunki należy odpowiednio zaizolować, aby uniknąć wykraplania się wilgoci na powierzchni rur.
4. Zabezpieczenie instalacji freonowej na połączeniach
Instalacja freonowa musi być odpowiednio zabezpieczona na połączeniach. Wszelkie uszkodzenia czy przecięcia izolacji termicznej należy właściwie zabezpieczyć, np. za pomocą taśmy termicznej.
W momencie, gdy zarówno jednostka wewnętrzna, jak i zewnętrzna są już zamontowane, można przystąpić do podłączenia instalacji chłodniczej do obydwu jednostek. W trakcie przekładania instalacji przez różnego rodzaju przegrody budowlane należy odpowiednio zabezpieczyć rurki instalacji chłodniczej (np. zaślepić), aby do jej wnętrza nie dostały się żadne zanieczyszczenia.
5. Próba szczelności
Po wykonaniu prawidłowych połączeń rurowych należy przeprowadzić nadciśnieniową próbę szczelności całej instalacji chłodniczej za pomocą azotu technicznego. Takie badanie układu daje większą pewność co do szczelności całej instalacji chłodniczej aniżeli próba podciśnieniowa wykonywana za pomocą pompy próżniowej. Badanie ujawni wszelkie nieszczelności w układzie, co w efekcie pozwoli uniknąć przedostania się czynnika chłodniczego do atmosfery.
6. Usunięcie powietrza z instalacji
Po przygotowaniu instalacji freonowej, systemu odprowadzania skroplin oraz podłączeń elektrycznych należy wykonać tzw. próżnię, czyli dokładnie usunąć z instalacji całe powietrze. Ma to na celu usunięcie całej wilgoci zawartej w powietrzu zgromadzonym w instalacji. Do wykonania próżni wykorzystuje się pompę próżniową i zestaw manometrów. Cała czynność pozbycia się powietrza z instalacji jest w głównej mierze uzależniona od długości instalacji. Nieprawidłowo lub niedokładnie wykonana próżnia w instalacji może doprowadzić do zakłócenia pracy całego urządzenia.
Po prawidłowym wykonaniu próżni można rozpocząć czynności związane z napełnieniem instalacji czynnikiem chłodniczym. W większości przypadków jednostki zewnętrzne klimatyzatorów typu Split są napełnione fabrycznie czynnikiem w ilości określonej przez producenta. Po uzupełnieniu dodatkowej ilości czynnika chłodniczego według wskazówek producenta można przystąpić do uruchomienia klimatyzacji i sprawdzenia prawidłowości działania.
Karol Fornalczyk
